...er ikkje så aller verst! Har konkludert med at eg ikkje har så dårleg tolmodighet som ej trudde. 30.desember trudde nemlig jordmor at lisjebroren va klar for å bli kjent med livet utanfor hola si...ho va redd vatnet kom til å gå i bilen, so blei sendt med ambulanse...etter ei natt på føden hadde det meste roa sej igjen, so då vart vi sendt heim att. Har sidan dette gått med falske rier/kynnarar, og har difor vore førebudd på å måtte reise innover til sjukehuset i snart 4 veker...
No har vi passert termindatoen, og gullet ligg fortsatt trygt og godt i magen...kjenner sjølvsagt på at det hadde vore godt å bli ferdig no med å ha ein gigamage, og ikkje minst til å få bli kjent med guten...samtidig så nyt eg å få sove relativt godt, og ikkje minst det å ha mykje mindre bekkenplager enn eg har hatt tidlegare i svangerskapet!! Hærlig å kunne gå tur utan å vere heilt øydelagd etterpå!!:)
I kveld er andre øving i det nyoppstarta gospelkoret for vaksne her på øya!! Det gler ej mej til (men okey, visst lisjebror he lyst å kome ut i kveld, so skal han få lov!!;))!!:) Kjempekjekt å få synge i kor igjen!:) Nei, ho ekje so galen dinne ventetida so lenge en gleda sej over dagane og dei små og store hendingane i livet! So fe vi berre sjå kor lenge vi må vente...:) God tirsdag til dej i alle fall!!
